Płatek Róży - Prolog.

                 Nie sądziłam,że to tak się potoczy.Prawda...ja nigdy nie sądziłam.Nigdy nie patrzyłam na okładkę,zawsze na strony.Może to był mój błąd.Spojrzałam na jego duszę,nie przyglądając się temu,że nosi maski.Maski tak grube iż trudno przez nie przejść.Także mnie się to nie udało.Podobno próbowało wielu i tym samym ludziom się nie poszczęściło.Był jak twardy orzech.
                Nie do zgryzienia.Może zakochałam się w pozorach i może za te pozory wychodzę.Przecież był moim psychiatrą,a teraz jest narzeczonym.Przerażające jest to,że wie o mnie wszystko,a ja o nim nic.Był to mój błąd do cholery!Było błędem nie słuchanie innych,próbowanie żyć tak jak każdy.Próbowałam...być zwyczajna.Udało mi się to.Z jego pomocą oczywiście.Był przy tym jak płakałam,śmiałam się i bałam.Pomagał mi.Na początku nie wiedziałam co to jest.Czułam się chora,a za każdym razem jak na niego patrzyłam uśmiechałam się.Jego spojrzenie było jak płatek róży,który tak bardzo kochałam.Teraz mam za niego wyjść.Teraz kiedy okazuje się,że nie wiem o nim nic.To mnie przeraża.Może powinnam myśleć inaczej,ale byłam przy nim szczęśliwa i wiem,że będę.Wiem,że moje szaleństwo mu nie przeszkadza bo sam jest szalony.Ma tyle masek.Czy to iż jest dla mnie kochankiem,przyjacielem i powiernikiem to jedna z tych masek?Może tak na prawdę wychodzi za mnie przez moją urodę.Bardzo możliwe.Wie,że mogę powiedzieć nie.On to zaakceptuje ja to czuję,ale powiem tak i będę z nim do końca,nie ważne jak to długo będzie trwało i czy będzie bolesne...spróbuję...spróbuję zdjąć wszystkie maski.Będzie to wymagało czasu.
                  Ale nadal śnią mi się jego brązowe oczy.Nadal śnię o nim.Czy to możliwe?Czy nadal możliwe jest kochać tak bardzo kogoś kogo się nie zna?Odpowie mi głucha cisza.Jestem pozostawiona swoim myślą.Swoim przekonaniom.Wydaje mi się,że jest on częścią mojej duszy.Ale jestem dzięki temu wolna.On jest wolny.Jestem wolna razem z nim.Jesteśmy oboje szaleni.I to nas trzyma przy życiu.